ابهام، تحلیل منطقی پارادوکس خرمن

یک دانه گندم خرمن نمی سازد. افزودن یک دانه گندم به آنچه خرمن نیست، خرمن ایجاد نمی کند. پس هیچ خرمنی وجود ندارد. این پارادوکس مشهور به پارادوکس خرمن است. عباراتی در زبان طبیعی –نظیر خرمن- که مشابه پارادوکس مذکور برای آنها قابل بازسازی است، معمولا ویژگیهای دیگری نیز دارند که مهمترین آنها از این قرارند: نخست داشتن موارد حاشیه ای: انباشتهایی از گندم یافت می شود که نه می توان گفت خرمن گندم هستند و نه می توان گفت خرمن گندم نیستند. دوم داشتن مرز مغشوش: مرز بین انباشتهایی از گندم که خرمن هستند و بقیه انباشتها مرز دقیق و واضحی نیست. سوم رواداری: افزودن یا کاستن یک دانه گندم در انباشتی از گندم، در خرمن بودن آن تاثیری ندارد. اینگونه عبارتها را اصطلاحا مبهم نام می دهند. نظریه های موجود درباره ابهام عمدتاً سعی بر این دارند که ابهام را بر اساس ویژگی داشتن موارد حاشیه ای توضیح دهند و با این رویکرد پارادوکس خرمن و پارادوکس های مشابه را رفع کنند. هدف این پژوهش گامی برای حل پارادوکس خرمن است. این پژوهش دارای دو بخش نفیی و اثباتی است. اولا: سعی می شود نارسایی رویکردهای مذکور نشان داده شود. روند کار بدین صورت خواهد بود که ابتدا نشان داده می شود راه حل های موجود در این نظریه ها برای پارادوکس خرمن، نقصهای اساسی دارند. سپس نشان داده می شود که این ویژگیها از هم متمایزند و آنچه عامل پارادوکس می شود رواداری است. نتیجه این بخش معرفی معیاری خواهد بود که بسیاری از نظریه های فعلی را ناتوان از حل پارادوکس اعلام می کند. ثانیا: سعی می شود راه حلی برای پارادوکس خرمن پیشنهاد و از آن دفاع شود. این راه حل مبتنی بر پذیرش واقعی بودن ویژگی رواداری است. پس از آن طرح اولیه ای برای منطق و سمنتیک متناسب با رواداری ارایه خواهد شد.